درباره پروتکل BOOTP بیشتر بدانیم

آشنایی با پروتکل BOOTP

BOOTP یا Bootstrap Protocol از پروتکل های لایه application در مدل TCP/IP میباشد که توسط سازمان IETF تحت RFC 951 و RFC 1542 گسترش پیدا کرده است . پروتکل BOOTP یک پروتکل خود راه انداز بر مبنای UDP/IP میباشد که اجازه میدهد یک host خودش به صورت اتوماتیک عمل booting را بدون نظارت کاربر پیکربندی نماید . BOOTP اطلاعاتی در مورد IP address های اختصاص یافته به یک host ، و IP address های server های میزبان و نام فایل های مورد نیاز برای بارگزاری درون حافظه و اجرای آن را ارائه میدهد. دیگر اطلاعات پیکربندی مانند local subnet mask ، local time offset ، آدرس های پیش فرض و اختصاص یافته به منابع موجود در شبکه و نیز آدرس های مختلف سرویس های اینترنتی را میتوان توسط BOOTP به اطلاع host های موجود در شبکه رساند.

BOOTP پروتکلی است که این امکان را به ما می دهد که بتوانیم در زمان Boot یا Startup سیستم به آن آدرس دهی IP داشته باشیم ، یعنی زمانیکه سیستم عاملی هنوز Boot نشده است به سیستم آدرس دهی کنیم. پروتکل BOOTP یک قابلیت بسیار جالب نیز دارد ، این امکان را به شما می دهد که محل یک فایل Image سیستم عامل را بتوانید پیدا کنید ، اینکار برای کامپیوترهایی که فاقد دیسک هستند یا Thin Client ها برای نصب یا استفاده از سیستم عامل های تحت شبکه بسیار مفید و ضروری است.

پروتکل BOOTP از دو port numbers شناخته شده استفاده می کند . پورت UDP با شماره 67 که برای server ها مورد استفاده قرار میگیرد و پورت UDP با شماره 68 که از آن برای client ها استفاده میشود. نحوه برقراری ارتباط به این شکل است که Client های سرویس گیرنده BOOTP با استفاده از یک پیام broadcasts ، یک packet که BOOTREQUEST نامیده میشود را به server ارسال میکنند که این packet شامل آدرس فیزیکی client های شبکه میباشد(البته به صورت اختیاری در صورت وجود میتواند شامل IP address های کلاینتها نیز باشد). همان طور که گفته شد Client ها میتوانند این درخواست را با ارسال یک پیام broadcasts با آدرس 255.255.255.255 که یک آدرس ویژه میباشد و محدوده آدرس های broadcasts نیز نامیده میشود به اطلاع server برسانند.در ادامه Client ها منتظر پاسخ server میمانند ، اگر در یک بازه زمانی مشخص پاسخی دریافت نکردند، client ها درخواستشان را میتوانند مجددا ارسال کنند.

Server ها با استفده از یک packet تحت عنوان BOOTREPLY پاسخ درخواست client ها را ارسال میکنند درخواست به صورت اختیاری میتواند شامل اسامی فایلهای عمومی برای boot باشد به عناون مثال استفاده از اسامی مانند unix باشد.زمانی که server پیام BOOTREPLY را ارسال میکند ، این فیلد جایگزینی برای fully qualified path name میشود که مناسب فایلهای boot میباشد .server ها در تعیین این اسامی ممکن است از دیتا بیس خود، که مرتبط کننده آدرس های client ها و درخواست filename های کلاینتها میشود استفاده کنند که یک فایل boot اختصاصی و سفارشی شده برای کلاینتها میباشد. اگر filename یا اسم فایل boot Reques یک رشته خالی باشد آنگاه server ها یک فایل filename که شامل فایل پیش فرض برای بارگزاری (loaded) کلاینتها میباشد را برای آنها ارسال میکند.

در مورد client هایی که IP address خود رانمیدانند، server ها باید یک دیتا بیس از آدرس های فیزیکی مرتبط با IP address ها را نیز داشته باشند، که این IP address های کلاینتها درون فیلدی با نام boot Reply قرار داده شده است.

پروتکل BOOTP جایگزینی برای RARP بود که عملکرد آن فقط در لایه Data Link شبکه ها بود همان طور که در ابتدا نیز گفته شد پروتکل BOOTP یک پروتکل پیکر بندی بر مبنای UDP/IP بود که اطلاعات پیکربندی بیشتری را ارائه میداد و به شما امکان پیکربندی اتوماتیک کل IP های شبکه را در اختیار قرار می داد . BOOTP در نهایت اساس معرفی و شکل گیری پروتکل DHCP شد که مخفف کلمات Dynamic Host Configuration Protocol است و امروزه در شبکه های کامپیوتری از DHCP  به جای BOOTP  برای پیکربندی و اختصاص IP address ها به صورت اتوماتیک جهت ارتباط با منابع شبکه استفاده میشود.