قبل از توضیح و تعریف سرویس DHCP مقدمه ای باید بگوییم. هر دستگاه یا هر اینترفیسی که از TCP/IP استفاده می‌کند. برای استفاده از شبکه و ارتباطات خود نیاز به یک آدرس منطقی یا همان IP دارد. که این IP را می‌توان به دو صورت زیر به دستگاه اختصاص داد:
Static
Dynamic
Image
Static:
در این حالت اختصاص IP به صورت دستی انجام می‌گیرد یعنی روی هر دستگاه کاربر خودش یک IP مشخص کند. اختصاص IP به صورت Static مزایای و معایب خاص خودش را دارد که به برخی از آنها اشاره می کنیم.
مزایای IP استاتیک عبارت است از: هر دستگاه دقیقا مشخص است که از چه IP استفاده می‌کند. به لحاظ امنیتی استفاده از روش Static بهتر است چون در این روش کلاینت ها را بهتر می‌توان کنترل کرد. نیاز به راه اندازی و استفاده از سرویس خاصی ندارد. نگه داری و عیب یابی ساده تر انجام می شود.
معایب این سرویس نیز عبارت است از: برای آینده نگری و عدم بروز مشکل باید برای سیستم آدرس دهی، یک برنامه دقیق و مشخص داشته باشیم. در صورتی که تعداد دستگاه زیاد باشند نیاز به وارد کردن IP به صورت دستی روی تک تک دستگاه است که کار مشکلی است. احتمال استفاده شدن یک IP برای دو دستگاه وجود دارد که نتیجه آن IP Conflict و مختل شدن عملکرد دستگاه ها است.
در صورت نیاز به تغییر در سیستم آدرس دهی این تغییرات باید روی تک تک دستگاه ها انجام شود.
نکته: به طور معمول دستگاه هایی که در شبکه یک سرویس خاص را ارائه می دهند از IP Static استفاده می‌کنند. چون کلاینت ها از این سرویس استفاده می کنند درنتیجه نباید IP این دستگاه ها تغییر کند. روترها و سرور ها از جمله این دسته هستند.
Dynamic:
در این حالت اختصاص IP به صورت خودکار و توسط سرویس (Dynamic Host configuration Protocol (DHCP انجام می‌گیرد. این پروتکل وظیفه مدیریت سیستم آدرسی دهی شبکه را برعهده دارد. DHCP این اجازه را به دستگاه های شبکه می‌دهد که درخواست برای دریافت IP داشته باشند. DHCP را می‌توان روی تجهیزات مختلف مانند روتر، سوئیچ، ویندوز سرور، مودم و … راه اندازی کرد و به آن DHCP Server گفته می‌شود و کلاینتی که درخواست IP می‌کند را DHCP Client نام گذاری می‌کنند.