سوئیچینگ بسته یا Packet Switching چیست؟
زمانی که صحبت از Packet Switching می شود دقیقا شما ساختار شبکه های کامپیوتری را تصور کنید که هر داده ای تبدیل به بسته های کوچک شده و درون شبکه ارسال می شود و با توجه به آدرس مبدا و مقصد و شماره و ساختار بسته اطلاعاتی در مسیر ارتباطی که به احتمال زیاد بسته های سایر کامپیوترها نیز وجود دارند ارسال خواهد شد و کامپیوتر مقصد نیز با توجه به آدرس مقصد بسته را دریافت می کند. در این نوع شبکه ها بسته ها بصورت مجزا و جدا جدا برای مقصد ارسال می شود . با توجه به اینکه در یک مسیر ارتباطی بسته های متفاوت و متعددی از کامپیوترهای مختلف وجود خواهد داشت بنابراین ما به پروتکل هایی نیاز داریم تا بسته های اطلاعاتی را از مبدا تا مقصد هدایت کنند که در واقع همان پروتکل های مسیریابی در این لایه به حساب می‌آید. دقت کنید که در شبکه های Packet Switching برخلاف ظاهر آنها مکانیزم کاری در لایه دوم از مدل OSI انجام می شود و در واقع ما Frame داریم نه Packet … هر بسته بصورت جداگانه به مقصد ارسال می شود و از این رو با توجه به اینکه پردازش بر روی بسته ها انجام می شود ممکن است بسته ها از مسیرهای مختلفی به مقصد برسند و از طرفی این شبکه ها کندتر از شبکه های Circuit Switching بعضا عمل می کنند. از نمونه این نوع زیرساخت های ارتباطی می توان Frame Relay و همچنین ساختار MPLS جدید را مثال زد.
نتیجه گیری نهایی
نتوورک یا شبکه‌های Circuit Switching با ماهیت انتقال صدا و شبکه های Packet Switching با ماهیت انتقال داده طراحی و معرفی شده اند، امروزه با استفاده از تکنولوژی های Qos یا کیفیت سرویس، امکان ارائه خدمات انتقال صدا در قالب Packet Switching نیز فراهم شده است. در شبکه های Packet Switching تمامی پهنای باند بصورت بهینه استفاده می‌شود در صورتی که در شبکه های Circuit Switching هر ارتباطی نیاز به پهنای باند اختصاصی داشته و ممکن است باعث عدم امکان استفاده سایرین از خطوط شود. شبکه های Packet Switching برای تعداد بالای کاربر نیز قابل استفاده هستند در صورتیکه در Circuit Switching تعداد کاربران محدود است. امروزه تقریباً در بیشتر شبکه های زیرساختی از نوع Packet Switching استفاده می‌شود.