NFC از سرواژه های عبارت Near Field Communication یا ارتباط حوزه نزدیک گرفته شده و همانطور که از نامش بر می آید امکان ارتباط کوتاه برد دستگاه ها با یکدیگر را فراهم می نماید. برای این منظور دست کم به یک دستگاه فرستنده نیاز است و البته دستگاهی که سیگنال ها را دریافت نماید.
NFC این روزها به خاطر رشد سیستم های پرداخت آنلاینی که به طور مشخص از طریق موبایل های و حتی دستگاه های میان رده پشتیبانی می شوند رواج زیادی پیدا کرده و حالا به یکی از اصلی ترین پیش نیازهای مد نظر کاربران برای خرید بدل شده است.در این مقاله قصد بررسی این تکنولوژی فوق العاده کاربردی را داریم با ما همراه باشید.
در حال حاضر گجت های زیادی از استاندارد NFC پشتیبانی می کنند که بسته به نحوه عملکردشان فعال (Active) یا انفعالی (Passive) هستند.
دستگاه های پشتیبانی کننده از NFC انفعالی یا پسیو شامل تگ ها و دیگر فرستنده های کوچک می شوند که می توانند اطلاعات را بدون نیاز به منبع انرژی اختصاصی برای دیگر گجت های پشتیبان ارسال نمایند. با این همه، این دستگاه ها در واقعیت هیچ اطلاعاتی را که از سوی منابع دیگر ارسال شده پردازش نمی کنند و قادر به برقراری ارتباط با دیگر قطعات پسیو هم نیستند. با در نظر داشتن آنچه گفته شد گجت های پسیو غالبا در شکل و فرم علائم تعاملی هستد که روی دیوارها آویزان می شوند یا در تبلیغات به کار می روند.
دستگاه های فعال یا اکتیو اما هم می توانند اطلاعات را ارسال کنند و هم دریافت نمایند. این گجت ها همچنین توانایی برقراری ارتباط با یکدیگر و همچنین گجت های پسیو را هم دارند. اسمارت فون را می توان رایج ترین شکل دستگاه های پشتیبانی کننده از NFC فعال خواند اما کارت خوان هایی که در سیستم های حمل و نقل عمومی و ترمینال های پرداخت به کار می روند هم در این گروه جای دارند.
NFC چگونه کار می کند ؟
به نقل از آرسس پارت :درست مانند بلوتوث و وای فای و البته کلیه اشکال سیگنال های بیسیم، NFC هم برپایه اصل ارسال اطلاعات از طریق امواج رادیویی کار می کند. ارتباط نزدیک میدانی را می توان استاندارد دیگری برای انتقال بیسیم دیتا دانست؛ بدان معنا که استانداردهایی وجود دارند که دستگاه های مختلف برای برقراری ارتباط با یکدیگر باید از آنها پیروی نمایند. تکنولوژی به کار رفته در NFC برپایه ایده های قدیمی تر RFID (احراز هویت فرکانس رادیویی) کار می کند که در واقع از القای الکترومغناطیسی برای انتقال اطلاعات کمک می گیرد.
به این ترتیب یک تفاوت آشکار میان NFC و وایفای یا بلوتوث مطرح می شود و آن اینکه می توان از فناوری مذکور برای به حرکت درآودن جریان های الکتریکی درون قطعات پسیو و همچنین انتقال صرف اطلاعات بهره گرفت.
این یعنی گجت های پسیو به منبع تغذیه اختصاصی برای خود نیاز ندارند و در مقابل می توانند هر زمان که یک قطعه پشتیبانی کننده از NFC اکتیو در مسیرشان قرار گرفت از میدان های الکترومغناطیسی تولید شده توسط آن استفاده نمایند. متاسفانه اما تکنولوژی NFC ضریب خودالقایی کافی برای تامین شارژ موبایل هایمان را ندارد اما برای این منظور فناوری شارژ QI ارائه شده که بر اساس همان اصل کار می کند.
می توان از میدان های الکترومغناطیسی برای انتقال دیتا یا القای جریان های الکتریکی در یک دستگاه گیرنده استفاده کرد. دستگاه های NFC پسیو انرژی مورد نیازشان را از میدان های تولید شده توسط دستگاه های اکتیو می گیرند اما برد کوتاهی دارند.
فرکانس انتقال دیتا از طریق NFC برابر با ۱۳.۵۶ مگاهرتز است و داده ها را با هرکدام از نرخ های ۱۰۶، ۲۱۲ ، ۴۲۴ کیلوبیت بر ثانیه و یا کمی بیشتر در مدل های جدید می توان ارسال کرد که این سرعت ها نیز برای جابجایی اطلاعاتی نظیر جزئیات تماس یا عکس و موسیقی کفایت می کنند.
برای مشخص نمودن اینکه چه اطلاعاتی قرار است میان دستگاه های پشتیبانی کننده از فناوری ان اف سی جابجا شود، استاندارد NFC هم اکنون سه حالت عملیاتی برای دستگاه های پشتیبانی کننده دارد که شاید رایج ترین شان در تلفن های همراه وضعیت همتا-به-همتا (Peer to Peer) باشد؛ این حالت امکان تبادل طیف وسیعی از اطلاعات را میان دو دستگاه بهره مند از این فناوری فراهم می آورد.
در این وضعیت هر دوی دستگاه ها زمانی که اطلاعاتی را ارسال می کنند در وضعیت اکتیو (Active Mode) قرار می گیرند و وقتی اطلاعاتی را می گیرند در وضعیت پسیو (Passive Mode).
حالت دوم خواندن و نوشتن یا Read and Write است که یکی از شیوه های انتقال داده به حساب می آید و در جریان آن، دستگاه اکتیو که احتمالا همان موبایل شماست به گجت دیگری متصل می شود تا اطلاعاتی را از روی آن بخواند. این مد زمانی به کار می رود که قصد تعامل با یکی از تگ های تبلیغاتی NFC را داشته باشید.
حالت عملیاتی سوم شبیه سازی کارت است که در آن دستگاه پشتیبانی کننده از NFC را می توان به عنوان یک کارت اعتباری هوشمند یا بدون تماس برای انجام امور پرداختی یا استفاده از سیستم های حمل و نقل عمومی به کار برد.
مقایسه با بلوتوث
ممکن است تصور کنید که به خاطر رواج و سابقه طولانی مدت بلوتوث دیگر نیازی به یک فناوری مشابه مانند NFC نیست. اما باید بگوییم که تفاوت های تکنولوژیکی متعددی میان آنها وجود دارد که در شرایطی خاص برتری هایی را به NFC می دهد.
اصلی ترین ویژگی مثبت NFC نسبت به بلوتوث مصرف به نسبت پایین انرژی است که آن را به گزینه ای ایده آل برای دستگاه های پسیو نظیر تگ های تبلیغاتی که پیشتر اشاره کردیم تبدیل می نماید. همانطور که گفته شد این تگ ها نیاز به منبع انرژی قابل توجهی ندارند.
اما این کم مصرف بودن مضراتی هم دارد؛ مهم تر از همه اینکه برد انتقال داده دستگاه های پشتیبانی کننده از NFC را به میزان قابل توجهی نسبت به انواع بلوتوثی پایین می آورد.
به عنوان مثال در مواردی که NFC بردی برابر با ۱۰ سانتی متر دارد، در ارتباطات بلوتوثی می توان دیتا را تا ده متر آنطرف تر یا حتی در فاصله بیشتر نسبت به منبع انتقال داد.
از دیگر ایرادات وارده این است که NFC اندکی نسبت به بلوتوث کندتر عمل می کند.
اما وقتی حرف از سرعت به میان می آید NFC یک مزیت مهم نسبت به بلوتوث دارد. از آنجایی که در این فناوری دستگاه ها به صورت القایی به هم متصل می شوند و نیازی به جفت شدن دستی آنها به یکدیگر نیست، برقراری ارتباط میان دستگاه های پشتیبان کمتر از یک دهم ثانیه زمان می گیرد.
البته بلوتوث به شیوه مدرنش در مدت زمان کوتاهی ارتباط میان دو دستگاه را ممکن می نماید با این همه NFC همچنان در برخی سناریوها از جمله پرداخت موبایلی سودمندتر است.
در اینجا باید اشاره کنیم که اغلب سرویس های پرداخت موبایل مهم نظیر سامسونگ پی، اپل پی و اندروید پی از تکنولوژی NFC استفاده می کنند، هرچند که عملکرد سرویس سامسونگ پی تا حدودی متفاوت از بقیه است.
در واقع این تکنولوژی جایگزین شایسته ای برای تکنولوژی های قدیمی تر از خود خواهد بود.