سلام به دوستان عزیز آرسسی و علاقه‌مندان به مباحث شبکه؛ همانطور که از تیتر این مقاله پیداست، میخواهیم درباره دسته بندی دیگری از آدرس های IP صحبت کنیم. دسته بندی ای که آدرس های IP را از حیث نوع ارتباط با شبکه اینترنت با یکدیگر متمایز می‌کند. نخست باید خلاصه ای از آن چیزی که قرار است در این نکته گفته شود را در چند سطر خدمت شما توضیح دهیم و در ادامه در دو قسمت به توضیح مفصل هریک از موارد خواهیم پرداخت.
خیلی خلاصه اگر بخواهیم اصل مطلب را به شما باز گو کنیم باید بگوییم که اگر قصد دارید ترافیک شبکه شما به صورت مستقیم به اینترنت هدایت شوند، باید از آدرس های عمومی (public) استفاده کنید در غیر اینصورت یعنی زمانی که بخواهید برای اتصال به اینترنت به طور غیرمستقیم ( استفاده از پروکسی یا NAT) عمل کنید، میتوانید از آدرس های IP عمومی (public) و یا خصوصی (Private) استفاده کنید. اگر اینترانت شما به هر طریقی به اینترنت متصل نیست، میتوانید برای آدرس دهی به دیوایس های خود از آدرس های IPv4 Unicast دلخواهی که میخواهید به صورت Static بدهید و در نهایت اگر شبکه اینترانت شما در آینده قرار است به اینترنت وصل شود باید از آدرس های خصوصی (Private) استفاده کنید.
آدرس های عمومی (IP public)
IP های عمومی توسط سازمان ICANN صادر می‌شود و شامل شناسه های شبکه (Network IDs) کلاس بندی شده (دسته بندی قدیمی) و پیشوندهای آدرسی بر پایه روش CIDR ( روش مدرن) می باشد. در مورد پیشوندهای آدرسی بر اساس روش مدرن CIDR، مقدار w (اکتت اول) در بازه های ۱ تا ۱۲۶ و ۱۲۸ تا ۲۲۳ هستند. البته در این بین پیشوندهای آدرسی از جنس آدرس خصوصی (private) بصورت استثنا وجود دارند که در بخش آدرس های خصوصی به بیان آن ها خواهیم پرداخت.
هنگامی که آدرس های عمومی تخصیص داده شد، مسیرها به روترهای (Router) اینترنتی اضافه می‌شوند؛ بنابراین ترافیک به آدرسی که با معادل آدرس عمومی آن تطبیق دارد ارسال خواهد شد.
در بخش بعدی این نوشته با آدرس های خصوصی و یا Private آشنا خواهیم شد.