آدرس های خصوصی (Private)
هر INTERFACE به IP احتیاج دارد تا در کل شبکه خاص و منحصر به فرد باشد. اگر این شبکه اینترنت باشد، هر اینترفیس در یک زیر شبکه متصل به اینترنت به ادرسی احتیاج دارد که در کل اینترنت خاص و منحصربفرد باشد. همگام با رشد اینترنت، نیاز شرکت های متصل به اینترنت برای تخصیص آدرس IP به اینترفیس های موجود در اینترانت خود نیز بیشتر میشود. این موج از نیاز به اینترنت با رشد روز افزون خود ظرفیت تخصیص آدرس های عمومی را بخطر انداخته است.
با تحلیل آدرس های مورد نیاز شرکت ها، طراحان اینترنت به این نتیجه رسیده اند که در بسیاری از شرکت ها، بسیاری از هاست ها نیازی به ارتباط مستقیم به اینترنت ندارند. این دسته از سیستم ها که به مجموعه خاصی از سرویس های اینترنتی مثل دسترسی وب و ایمیل غالبا نیاز دارند، نوعا از طریق Gateway های موجود در لایه Application مثل سرورهای پروکسی و سرورهای ایمیل، سرویس های اینترنت خود را دریافت میکنند. پس به این نتیجه میرسیم که بسیاری از شرکت ها به بازه محدودی از آدرس های اینترنتی برای سرورهای پروکسی، سرورهای ایمیل، روترها، فایروال ها و سیستم های Nat کننده ارتباطات که مستقیما به اینترنت متصل هستند، نیاز دارند.
اما برای آدرس دهی هاست های موجود در شرکت که به دسترسی مستقیم به اینترنت نیازی ندارند، آدرس هایی نیاز هست که با آدرس های عمومی تخصیص یافته در اینترنت یکسان نباشند. برای حل مشکل آدرس دهی، طراحان اینترنتی بخشی از فضای آدرس دهی IPv4 را رزرو کرده اند و نام این محدوده از آدرس ها را فضای آدرس های خصوصی نامگذاری کرده اند. یک آدرس IPv4 در فضای آدرس خصوصی به هیچ عنوان تحت نام یک آدرس عمومی به دیوایسی در اینترنت اختصاص داده نمیشود. ادرس های IPv4 ای که در محدوده آدرس خصوصی قرار دارند به آدرس های خصوصی معروف هستند. به علت ان که آدرس های عمومی و خصوصی با یکدیگر همپوشانی ندارند، آدرس های خصوصی هر با آدرس های عمومی یکی نخواهند شد.
فضای آدرس خصوصی در RFC 1918 با پیشوندهای آدرسی زیر تعریف شده است:
• ۱۰٫۰٫۰٫۰/۸ (۱۰٫۰٫۰٫۱ تا ۱۰٫۲۵۵٫۲۵۵٫۲۵۴)
• ۱۷۲٫۱۶٫۰٫۰/۱۲ (۱۷۲٫۱۶٫۰٫۱ تا ۱۷۲٫۳۱٫۲۵۵٫۲۵۴)
• ۱۹۲٫۱۶۸٫۰٫۰/۱۶ (۱۹۲٫۱۶۸٫۰٫۱ تا ۱۹۲٫۱۶۸٫۲۵۵٫۲۵۴)
همانطور که گفته شد، از آنجایی که IP های موجود در محدوده خصوصی هرگز از سوی ICANN به شرکت های متصل به اینترنت داده نمی شود، مسیرهای مرتبط با پیشوندهای آدرس خصوصی هرگز در ROUTER های اینترنتی مسیریابی نمی شوند. لذا شما قادر به این نیستید که با IP خصوصی به اینترنت متصل شوید. در نتیجه هاست هایی که آدرس خصوصی بر روی آن ها تنظیم شده است، درخواست ترافیک اینترنت خود را باید به یک Gateway لایه هفتی (Application) مانند سرور پروکسی که دارای آدرس PUBLIC است ارسال کند یا از طریق مکانیزم NAT آدرس خصوصی خود را به آدرس معتبرعمومی تغییر دهد.
خوب دوستان آرسسی عزیز تا اینجا توانستیم بصورت خیلی شیک و مجلسی تعریفی از آدرس های IP عمومی و خصوصی ارائه دهیم، اما همانطور که مستحضر هستید همه چیز در این قیافه شیک و رسمی جای نمیگیرد و نکات ریز بسیاری در این باره وجود دارد که گفتن آن ها برای پیشبرد کار الزامی است که باید درباره آنها بیشتر بدانیم پس در قسمت های بعد با ما همراه شوید.
